گزیدهٔ غزل ۷
گــر در شــراب عــشــقــم از تــیــغ مــیـزنـی حـد
ای مـسـت مـحـتـسـب کـش حـدیـسـت ایـن سـتم را
گفتی که غم همی خور من خود خورم ولیکن
ای گـــنـــج شــادمــانــی انــدازه یــیــســت غــم را
آن روی نـــازنـــیـــن را یـــک‌دم بـــســـوی مـــن کــن
تــا بــیــشــتــر نــبــیــنــم نــســریـن وارغـوان را
گزیدهٔ غزل ۸
چــه اقــبـالـسـت ایـن یـارب کـه دولـت داده‌ای مـا را
کـه در کـوی فـرامـوشـان گـذرشـد یـار زیـبا را
بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع
بـدیـدم خـفـتـه در آغوش خود آن سرو بالا را
تـمـاشـا مـی‌کـنـم ایـن قـد قـیـامـت مـی‌کند یا رب
کـه خـواهم تا قیامت یاد کردن این تماشا را
درباره این سایت