گزیدهٔ غزل ۸۹
جـعـد مـرغـولـت کـه در هـربند او صد حلقه است
دام دلـــــهـــــای اســـــیـــــران گـــــرفـــــتـــــار بــــلــــاســــت
هر که در کوی تو بویی برد از عالم گذشت
هـر کـه از دردت نـصـیـبـی یـافـت فـارغ از دواست
گزیدهٔ غزل ۹۰
دریــــن غــــم کــــه مــــبــــادا گـــره بـــه تـــار بـــود
دران حـــریـــر کـــه آن یـــار بـــی‌وفـــا خـــفـــتـــه اســت
هـــلـــال عـــیـــد جـــهـــان را بـــه نـــور خــویــش آراســت
شــراب چــون شــفــق و جــام چــون هــلــال کــجـاسـت؟
مــــگــــر شـــراب شـــفـــق خـــورد شـــب ز جـــام هـــلـــال
که هر گهر که در او بود جمله در صحراست
گزیدهٔ غزل ۹۱
جــــان بـــبـــردی خـــوش هـــنـــوز نـــه ای
دست بر دل نه این زمان که تراست
بـــر رخ زرد مـــن بـــخـــنـــد و بــگــو
خـنـده انـگـیـز ز غـفـران کـه تـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۸۶
ای شوخ تا تو در دل من جای کرده‌ای
ایـنـست دوزخی که زخلد برین به است
گزیدهٔ غزل ۸۷
چه نقش بندی از اندیشه‌ای که بی عشق است
چــه روی بــیــنــی از آیـیـنـه یـی کـه در زنـگ اسـت
هـــزار پــاره کــنــم جــان مــگــر کــه در گــنــجــد
کـه چـشـم خـوبـان هـم‌چـون دهـانـشـان تـنـگ سـت
شـگـوفـه غـالـیـه بـو گـشت و باغ گل‌رنگ است
هــــوای بــــادهٔ صــــافــــی و نـــغـــمـــهٔ چـــنـــگ اســـت
مــــکــــن ز ســـنـــگ‌دلـــی جـــور بـــر مـــن مـــســـکـــیـــن
کــه آخـر ایـن دل مـسـکـیـن دل اسـت نـی سـنـگ اسـت
گزیدهٔ غزل ۸۸
بـلـای خـفـتـه سـر بـرداشت از خواب
هـر آن مـویـی کـز آن زلـف دو تـا خاست
گـر یـبـان مـیـدرم هـر صبح چون گل
هــمــه رســوایــی مــن از صــبــا خــاســت
تـو تـار زلـف بـسـتـی بـند در بند
ز هــر بــنــدی مــرا دردی جــدا خــاســت
گـل امـشـب آخـر شـب مـسـت بـرخـاست
بـجـام لـالـه گـون مجلس بیاراست
نشسته سبزه زین سو پای دربند
سـتـاره سـرو از آن سـو جانب راست
صـــبـــا مـــی‌رفــت و نــرگــس از غــنــودن
به هر سویی همی افتاد و می‌خاست
گزیدهٔ غزل ۸۳
کـــشـــتـــهٔ تـــیـــغ جـــفـــایــت دل درویــش مــن اســت
خـــســـتـــه تـــیـــر بـــلــایــت جــگــر ریــش مــن اســت
نــیــک‌خــواهــی کــه کــنـد مـنـع ز عـشـق تـو مـرا
مـنـکـری دان بـه حـقـیـقـت کـه بـد انـدیش منست
هـــر گـــروهـــی بـــگـــزیـــدنـــد بـــه عـــالـــم دیــنــی
عــاشــقــی دیــن مــن و بــی‌خــبــری کــیــش مــن اســت
گر دل از ما ببرید و بتو پیوست چه باک ؟
آشــنــا بـا تـو و بـیـگـانـه زمـن خـویـش مـن اسـت
گزیدهٔ غزل ۸۴
نــه مــرا خــواب بــه چـشـم و نـه مـرا دل دردسـت
چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست
تــا بــه گـلـزار جـهـان سـرو بـلـنـدت بـرخـاسـت
هـر نـهـالـی کـه نـشـانـدنـد بـه بـستان بنشست
گزیدهٔ غزل ۸۵
نـــرگـــس مـــســـت تـــو خـــواب آلـــودســت
لــــب لــــعــــلــــت بــــه شــــراب آلـــودســـت
آگــــــه از نــــــالــــــه مــــــن کــــــی گـــــردد
چــشــم مـسـت تـو کـه خـواب آلـودسـت
لـــب تـــو دردل مـــن بــنــشــســتــه اســت
نـــمـــکـــی را بـــه کـــبـــاب آلـــوده اســـت
از تــــــری خــــــواســــــت چــــــکـــــیـــــدن آری
لـــــب تـــــو کـــــز مـــــی نـــــاب آلــــودســــت
بنده خسرو چه گنه کرد امروز ؟
کـــه حـــدیـــثـــت بـــه عـــتـــاب آلـــودســـت
گزیدهٔ غزل ۸۱
آنــجــاســت دل مــن و هـم آنـجـاسـت
کان کج کله بلند بالا ست
خـوابـش دیـدیم دوش و مستیم
کـان خـواب هـنـوز در سـرمـاسـت
آهـسـتـه رو ای صـبا بدان بام
کـان مـسـت شـبـانـهٔ مـن آنـجاست
از دوزخ اگـر نـشـان بـپـرسـنـد
مـن گـویـم : خـوابگاه تنهاست
گزیدهٔ غزل ۸۲
شـربـت و صـلـت نجویم کار من خون خوردنست
من خوشم تو مرهم آنجاها رسان که آزردنست
جــان مــن از مــایــهٔ غــمــهــای تــو پــرورده شـد
خـلـق غـم گـویـند و نزد بنده جان پروردنست
کـشـتـن مـن بـر رقـیـب انـداز وخـود رنـجـه مـشو
زانــکــه خــون چـون مـنـی نـه لـایـق آن گـردن اسـت
چــاک دامــن مــژدهٔ بــد نــامــیــم داد ای ســرشـک
یـاریـش کـن کـو مـرا در بـنـد رسـوا کردن است
گزیدهٔ غزل ۷۸
نــســیــمــا آن گــل شــبــگــیـر چـون اسـت؟
چـسـانـش بـیـنـم و تـدبـیـر چـون اسـت؟
دل مـــــن مــــانــــد در زلــــفــــش کــــه دانــــد
کــه آن دیــوانــه از زنــجــیــر چــونــسـت؟
نــــگــــویــــی ایـــن چـــنـــیـــن بـــهـــر دل مـــن
کـه آن بـالـای هـم‌چـون تیر چون است؟
ز لـــــب آیـــــد هـــــمـــــی بـــــوی شـــــرابــــش
دهـــانـــش داد بــوی شــیــر چــون اســت؟
مــن ازوی نــیــم کــشــت غــمــزه گــشـتـم
هنوزم تا به سر تدبیر چون است؟
اگـر چـشمش به کشتن کرد تقصیر
لــبـش در عـذر آن تـقـصـیـر چـون اسـت؟
نــــپــــرســــد هــــرگــــز آن مــــســـت جـــوانـــی
کـــه حــال تــوبــهٔ آن پــیــر چــونــســت؟
ز زلـــــفـــــش ســـــوخــــت جــــان مــــردم آری
بــگــو آن دام مــردم گــیــر چــون اســت؟
گزیدهٔ غزل ۷۹
بــیــا کــز رفــتــنــت جــانــم خــراب اســت
دل از شـــور نـــمـــکـــدانـــت کــبــابــســت
درنــــــگ آمــــــدن ای عــــــمــــــر کـــــم کـــــن
که عمر از بهر رفتن در شتاب است
گزیدهٔ غزل ۸۰
نـــــدارد چـــــشـــــمـــــهٔ خــــورشــــیــــد آبــــی
کـزان چـشـمـه تـو بـردی هـر چـه اسـت
نـــبـــاشــد هــیــچ بــوی نــافــه از مــشــک
ولــی مــوی تــو یــک‌ســر مــشـک نـابـسـت
چـو بـر شـیـریـن لـبت از رخ چکد خوی
تـــــمــــامــــی آب آن شــــربــــت گــــلــــابــــســــت
مـــرا گـــریـــک ســـوا لـــی از لـــب تــســت
ز چــــشــــمــــت ده جــــواب نــــاصـــوابـــســـت
سخن گوید چو خسرو پیش چشمش
زبـــــون غـــــمـــــزهٔ حـــــاضـــــر جـــــوابـــــســــت
گزیدهٔ غزل ۷۵
صـــفـــتـــی اســـت آب حـــیــوان ز دهــان نــو شــخــنــدت
اثـــری اســـت جـــان شــیــریــن ز لــبــان هــم‌چــو قــنــدت
به کدام سرو بینم که ز تو صبور باشم
کــــــه دراز مـــــانـــــد دردل هـــــوس قـــــد بـــــلـــــنـــــدت
مـــــنـــــم و هـــــزار پـــــیـــــچــــش زخــــیــــال زلــــف در دل
بــه کـجـا روم کـه جـانـم دهـد از خـم کـمـنـدت؟
ز تــــودور چــــنـــد ســـوزم بـــمـــیـــان آتـــش غـــم ؟
هــمــه غــیــرتــم زعــودت هــمــه رشــکــم از ســپــنــدت
گزیدهٔ غزل ۷۶
ای ابـر گـه گاهی بگو آن چشمهٔ خورشید را
در قعر دریا خشک شد از تشنگی نیلوفرت
گزیدهٔ غزل ۷۷
ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است
عـــــالـــــم بـــــه مـــــراد دل و اقـــــبـــــال غــــلــــام اســــت
صـــیـــدی کـــه دل خـــلـــق جـــهـــان بــود بــدامــش
الـــــمـــــنـــــتـــــه لــــلــــه کــــه امــــروز بــــدام اســــت
ازطــــاق دو ابــــروی تــــو ای کــــعــــبـــهٔ مـــقـــصـــود
خـــلـــقـــی بـــگـــمـــانـــنــد کــه مــحــراب کــدام اســت
چــشــم تــو اگــر خــون دلــم ریــخــت عــجـب نـیـسـت
او را چــه تــوان گــفــت کــه او مــسـت مـدام اسـت
خـــســـرو کـــه ســـلـــامـــت نــکــنــد عــیــب مــگــیــرش
عــاشــق کــه تــرا دیــد چــه پـروای سـلـام اسـت
گزیدهٔ غزل ۷۱
چـه کـرد پـیـش رخـت گـل کـه گل فروش او را
به دست خود به گلو بسته ریسمان انداخت
کــــمــــال حـــســـن تـــو جـــایـــی رســـیـــد در عـــالـــم
کــه خــلـق را بـدو خـورشـیـد در گـمـان انـداخـت
گزیدهٔ غزل ۷۲
جـــراحـــت جـــگـــر خـــســـتــگــان چــه مــی پــرســی؟
ز غمزه پرس که این شوخی از کجا آموخت؟
گزیدهٔ غزل ۷۳
دل رقـــیــب نــســوزد ز آه مــن چــه کــنــم
نمی‌توان سگ دیوانه را وفا آموخت ؟
گزیدهٔ غزل ۷۴
عـشـق آمـد و گـرد فـتنه بر جایم ریخت
عـقـلـم شـد و صـبـررفت و دانش بگریخت
ایــن واقــعــه هــیــچ دوســت دســتـم نـگـرفـت
جز دیده که هر چه داشت درپایم ریخت
گزیدهٔ غزل ۶۹
هست سر بردوش من باری و باری می کشم
تـــا مـــگـــر انـــدازمــش در پــای خــوبــان عــاقــبــت
رای آن دادم کــه خــونــم را بــریـزنـد اهـل حـسـن
شـــد مـــوافـــق رای مـــن بــا رای خــوبــان عــاقــبــت
بارها گفتم که ندهم دل به خوبان لیک دل
گــشــت از جــان بــنــده و مــولـای خـوبـان عـاقـبـت
بـا چـنـان خونین لبی کاید همی زو بوی شیر
خـون مـن مـی‌خـور حـلـالـسـت آن چـو شـیـر مـادرت
چــشــم مــن دور ار بــگــویـم مـردم چـشـم مـنـی
زانـــکــه هــرســاعــت هــمــی بــیــنــم بــرآب دیــگــرت
گزیدهٔ غزل ۷۰
صـد دوسـت بـیـش کـشـت مـنـش نـیز دوستم
آخر چه شد که این کرم از من دریغ داشت
کــاغــذ مــگــر نــمـانـد کـه آن نـاخـدای تـرس
از نــوک خــامــه یــک رقــم از مــن دریــغ داشــت
انــدیــشــه نــیــســت گــر طــلــب جــان کــنـد زمـن
انـــــدیـــــشـــــهٔ مـــــن از دل نــــااســــتــــوار اوســــت
بـــادا بـــقـــای زلـــف و رخ و قـــامـــت و لـــبـــش
یـک جـان مـن کـه سـوخـتـهٔ هـر چـهـار اوسـت
گزیدهٔ غزل ۶۶
بـلـای مـردم اهـل نـظـر بود چشمش
بناز اگر بدر آید ز مکتب آن محبوب
گزیدهٔ غزل ۶۷
نرگس همه تن گل شد و در چشم تو افتاد
تــــــا روشــــــنـــــی دیـــــده بـــــیـــــابـــــد زغـــــبـــــارت
ای قـــبـــلـــهٔ صـــاحـــب نـــظـــران روی چـــو مـــاهـــت
ســر فــتــنــهٔ خــوبــان جــهــان چــشــم ســیــاهــت
هــــر گــــه کــــه ز بــــازار روی جــــانــــب خــــانــــه
چـــون اشـــک روان گـــردم و گـــیـــرم ســـر راهـــت
نــــزدیــــک تــــوام چــــون نــــگــــذارنـــد رقـــیـــبـــان
یــــده بــــیــــایــــم کــــنــــم از دور نــــگــــاهـــت
خــســرو چــکــنــی نــالــه و هـردم چـه کـشـی آه
آن ســـــرو روان را چـــــه غــــم از نــــالــــه و آهــــت
گزیدهٔ غزل ۶۸
تـــــــمـــــــنـــــــای دلــــــم کــــــردی و دادم
بــفــرمــا گــر تــمــنــای دگــر هـسـت !
اشـــارت کـــردی از ابـــرو بــه خــونــم
مـــرا بـــاری مـــبـــارک شـــد جـــمـــالــت
چـــو زنــبــور ســیــه گــرد ســر گــل
بگردم بر سرت بی‌خود ز بویت
گزیدهٔ غزل ۶۴
بــا خــیــال زلــف و رویــت چــشــم مــن
نــیــمــه‌ای ابــر اســت و نــیــمــی آفـتـاب
زان لب میگون که هوش ازمن ببرد
خـون هـمـی گـریـم چو برآتش کباب
گزیدهٔ غزل ۶۵
زهــی نــمــوده از آن زلــف و خــال و عـارض خـواب
یــکــی سـواد و دوم نـقـطـه و سـیـم مـکـتـوب
ســواد و نــقــطــه و مــکــتـوب اوسـت بـردل مـن
یـــکـــی بـــلـــاو دوم فـــتـــنـــه و ســـیـــم آشــوب
بـــــــلــــــا رفــــــتــــــه و آشــــــوب او بــــــود مــــــا را
یــکــی مــراد و دوم مــونــس و ســیــم مــطــلــوب
مــراد و مـونـس و مـطـلـوب هـر سـه از مـن شـد
یـــکـــی جـــداو دوم غـــالـــب و ســـیـــم مـــغـــلـــوب
جـــدا و غـــالـــب و مـــغـــلــوب هــر ســه بــاز آیــد
یـــکـــی غـــلـــام و دوم دولـــت و ســـیـــم مـــرکـــوب
غلام و دولت و مرکوب با سه چیز خوش است
یـکـی حـضـور و دوم شـادی و سـیـم مـحـبـوب
حـضـور و شـادی و مـحـبـوب مـن بـود خـسـرو
یــکــی شــراب و دوم سـاقـی و سـیـم رخ خـوب
گزیدهٔ غزل ۶۱
مـــنـــم و قـــامـــت آن لـــب بـــر وای خـــواجـــه مــؤذن
تــــو درمــــســــجــــد خـــود زن والـــی ربـــک فـــارغـــب
بـه کـرشـمـه تـرا بـرو مـکـن از بـهر خدا خم
کـه زمـحـراب تـو بـرشـد بـه فلک نعرهٔ یارب
اگر این سوخته گوید سخن از بوس و کناری
مـکـنـش عـیـب کـه هـسـت ایـن هـذیـان گـفـتنش از تب
گزیدهٔ غزل ۶۲
مـرا ز ابـروی تـو شـبـهـه مـی‌رود بـه نـماز
که سجده می‌کنم و صورتست در محراب
مــرا کــه ســوخــتــه گــشــتــم ز آفــتـاب رخـت
از آن لــــب اربـــتـــوانـــی بـــه شـــربـــتـــی دریـــاب
گزیدهٔ غزل ۶۳
زلــف تــو کــژ پــیــچ پــیــچ هــرســر مــوی کــژت
کـــژ بــنــشــیــنــد و لــیــک راســت نــگــویــد جــواب
بـــســـتـــهٔ زلـــف تـــو گـــشــت روی دل مــن ســیــاه
گــــور مــــن آبــــاد کــــرد خـــانـــهٔ چـــشـــمـــم خـــراب
چـــنـــد بـــه وهـــم و خــیــال از لــب تــو چــاشــنــی
کام چه شیرین کند خوردن حلوا به خواب ؟
گزیدهٔ غزل ۵۹
تــاب زلــفــت ســر بــه ســر آلــودهٔ خــون مــن اســت
گــرنــخــواهــی ریــخــت خــونــم زلــف را چــنـدیـن مـتـاب
گــل چـنـان بـی آب شـد در عـهـد رخـسـارت کـه گـر
خـــرمــنــی ازگــل بــســوزی قــطــره‌ای نــدهــد گــلــاب
خـط تـو نـارسـتـه مـی‌بـنـمـایـد انـدر زیـر پوست
بــــر مــــثــــاب ســــبــــزهٔ نــــورســــتــــه انـــدر زیـــر آب
مـــســـت گــشــتــم زان شــراب آلــوده لــب هــای تــنــک
مست چون گشتم ندانم چون تنک بود آن شراب
گــرم و سـردی دیـد ایـن دل کـز خـط رخـسـار تـو
نـــیــمــه‌ای در ســایــه مــانــدو نــیــمــه‌ای در آفــتــاب
چـــون شـــدی در تـــاب از مـــن داد دشـــنـــامــم رقــیــب
ســگ زبــان بــیــرون کــنــد چـون گـرم گـردد آفـتـاب
شـب زمـسـتـی چشم تو شمشیر مژگان برکشید
خواست بر خسرو و زندگی در میان بگرفت خواب
گزیدهٔ غزل ۶۰
تــا گــل از شــرم رویــت آب شـود
یـک زمـان بـرفـگـن ز چـهـره نـقاب
مـثـل خـود در جـهـان کـجـا بـیـنـی
کـــه در آیــیــنــه بــنــگــری و در آب
آرزو مــــیــــکــــنــــد مــــرا بــــا تــــو
گــوشــه خــلــوت و شــراب و کـبـاب
هر که دعوی کند ز خوبان صبر
نــــــشــــــنــــــود کــــــل مـــــدع کـــــذاب
گزیدهٔ غزل ۵۷
روز عـیـد سـت بـه مـن ده مـی نـابـی چو گلاب
کــه از آن جــام شـود تـازه‌ام ایـن جـان خـراب
جــــان مــــن از هــــوس آن بــــه لــــب آمــــد اکـــنـــون
بـه لـب آرم قـدح و جـان نـهـم انـدر شـکر آب
روزه داری کـه گـشـادی ز لـبـش نـگـهـت مشک
ایــن زمــان در دهـنـش نـیـسـت مـگـر بـوی شـراب
مـی حـلـالـسـت کـنون خاصه که از دست حریف
در قــــدح مــــی‌چــــکــــد آب نـــمـــک آلـــود کـــبـــاب
هــر کــه رابــوی گــل و مــی بــدمـاغ اسـت او را
آن دمــاغــی اسـت کـه دیـگـر نـدهـد بـوی گـلـاب
بنده خسرو به دعای تو که آن حبل متین
دســـت هـــمـــت زد و پـــیـــچـــیـــد طـــنـــاب اطـــنـــاب
گزیدهٔ غزل ۵۸
هـــــســـــت مـــــا را نـــــازنـــــیـــــن مـــــی پـــــرســــت
گـــو گـــهـــم بـــریـــان کـــنـــد گــاهــی کــبــاب
نــــیــــم شــــب کــــامـــد مـــرا بـــیـــدار کـــرد
مـــن هـــمـــان دولـــت هـــمـــی دیـــدم بـــه خـــواب
بــی‌خـودی زد راهـم از نـی تـا بـه صـبـح
خــــانـــه خـــالـــی بـــود و او مـــســـت و خـــراب
آخــــــر شــــــب صــــــبــــــح را کـــــردم غـــــلـــــط
زانــــکــــه هــــم رویــــش بـــد و هـــم مـــاهـــتـــاب
زلــــف بــــرکــــف شــــب هــــمــــی پــــنــــداشـــتـــم
کـــــز بـــــنـــــا گـــــوشــــش بــــرآمــــد آفــــتــــاب
ای چــــشــــمــــه زلــــال مــــرو کـــز بـــرای تـــو
مـــــردم چــــنــــانــــکــــه مــــردم آبــــی بــــرای آب
زیــن پــیــشــتــر پــدیــدهٔ مــن جــای آب بــود
اکنون ببین که هست همه خون به جای آب
گزیدهٔ غزل ۵۴
مــــن و پــــیــــچــــاک زلــــف آن بــــت و بــــیــــداری شــــبــــهـــا
کـجـا خـسـبـد کـسـی کـش مـی‌خـلـد در سـیـنـه عقربها؟
گهی غم می‌خورم گه خون و می‌سوزم به صد زاری
چــو پــرهــیـزی نـدارم جـان نـخـواهـم بـرد ازیـن تـبـهـا
چــه بــودی گــر دران کــافــر جــوی بــودی مــســلــمــانــی
چـــنــیــن کــز یــاربــم مــی‌خــیــزد از هــر خــانــه یــا ربــهــا
دعــــای دوســــتــــی از خــــون نــــویــــســــنــــد اهــــل درد و مـــن
بــه خــون دیــده دشــنــامــی کـه بـشـنـیـدم از آن لـبـهـا
ز خـــون دل وضـــو ســـازم چـــو آرم ســـجـــده ســـوی او
بــــود عــــشــــاق را آری بــــســـی زیـــن‌گـــونـــه مـــذهـــبـــهـــا
بــــنــــالــــه آن نــــوای بـــاربـــد بـــرمـــی‌کـــشـــد خـــســـرو
کــه جــانــهــا پــای‌کــوبــان مــی‌جـهـد بـیـرون ز قـالـبـهـا
گزیدهٔ غزل ۵۵
زیـن سـان کـه بـکـشـتـی بـشـکـر خـنـده جهانی
خواهم که به دندان کشم از لعل تو کین‌ها
گزیدهٔ غزل ۵۶
دل کــه ز دعــوای صــبــر لــاف هــمـی زد کـنـون
بین که چه خوش میکشد هجر از وکینه‌ها
گزیدهٔ غزل ۵۱
ای طبیب از ما گذر درمان درد مام جوی
تـاکـند جانان ما از لطف خود درمان ما
گزیدهٔ غزل ۵۲
بــتــا نــامــســلـمـانـیـی مـیـکـنـی
که در کافرستان نباشد روا
گزیدهٔ غزل ۵۳
بـــســـی شـــب بـــا مـــهـــی بـــودم کــجــا شــد آن هــمــه شــبــهــا
کــــنــــون هــــم هــــســــت شــــب لــــیــــکـــن ســـیـــاه از دود یـــاربـــهـــا
خوش آن شبها که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش
جـــــهـــــانـــــم مـــــیــــشــــود تــــاریــــک چــــون یــــاد آرم آن شــــبــــهــــا
هـــــــــمـــــــــی کــــــــردم حــــــــدیــــــــث ابــــــــرو و مــــــــژگــــــــان او هــــــــردم
چـــو طـــفـــلـــان ســـورهٔ نـــون والـــقــلــم خــوانــان بــه مــکــتــبــهــا
چــه بــاشــد گــر شــبــی پــرســد کــه در شــبــهــای تــنــهــایــی
غـــــریـــــبـــــی زیـــــر دیـــــوارش چـــــگـــــونـــــه مـــــی‌کـــــنـــــد تـــــنــــهــــا
بــــیــــا ای جــــان هــــر قــــالــــب کــــه تــــا زنـــده شـــونـــد از ســـر
بــــکــــویــــت عــــاشــــقــــان کــــز جــــان تــــهـــی کـــردنـــد قـــالـــبـــهـــا
مــــرنــــج از بــــهــــر جــــان خــــســـرو اگـــر چـــه مـــی‌کـــشـــد یـــارت
کــــه بــــاشـــد خـــوب‌رویـــان را بـــســـی زیـــن گـــونـــه مـــذهـــبـــهـــا
گزیدهٔ غزل ۴۷
رسید باد صبا تازه کرد جان مرا
نـهـفـتـه دار بـمـن بـوی دلـسـتـان مـرا
گزیدهٔ غزل ۴۸
گــر چــه بــربــود عــقــل و دیــن مــرا
بــــد مــــگــــویــــیــــد نــــازنــــیــــن مـــرا
گوشش از بار درد گران گشتست
نـــــشـــــنـــــود نـــــالــــهٔ حــــزیــــن مــــرا
آخـــر ای بـــاغـــبـــان یـــکـــی بـــنـــمــای
بــــه مـــن آن ســـرو راســـتـــیـــن مـــرا
دســــت در گــــل هــــمــــی زنـــم لـــیـــکـــن
خـــــار مـــــی‌گــــیــــرد آســــتــــیــــن مــــرا
گزیدهٔ غزل ۴۹
ترسم از بوی دل سوخته ناخوش گردد
مــرســانــی بــه وی ای بــاد صــبــا بـوی مـرا
گزیدهٔ غزل ۵۰
دی خرامان در چمن ناگه گذشتی لاله گفت
نــیـسـت مـثـل آن صـنـوبـر در هـمـه بـسـتـان مـا
گزیدهٔ غزل ۴۵
دی غــمــزهٔ تــو کـرد اشـارت بـه سـوی لـب
تــا بــوسـه‌ای دهـد ز شـکـر خـوب تـر مـرا
رویت گل و لبت شکر و این عجب که نیست
جـز دردسـر بـه حـاصـل از آن گـل شکر مرا
چــــون مــــن تــــرا درون دل خـــویـــش داشـــتـــم
آخـــر چـــه دشــنــه داشــتــه‌ای در جــگــر مــرا
گزیدهٔ غزل ۴۶
سـیـم خـیـال تـو بـس بـا قمر چکار مرا؟
من و چون کوه شبی با سحر چکار مرا؟
نـبـیـنـم آن لـب خـنـدان ز بـیـم جـان یـک‌سره
ز دور سـنـگ خـورم با گهر چه کار مرا؟
اگـر قـضـاسـت کـه مـیـرم بـه عشق تو آری
بــــکـــارهـــای قـــضـــا و قـــدر چـــکـــار مـــرا ؟
بـه طـاعـتـم طـلـبـنـد و به عشرتم خوانند
مــن و غــم تــو بــه کــار دگــر چــکــار مـرا؟
گزیدهٔ غزل ۴۲
نـازنـیـنـا زیـن هوس مردم که خلق
با تو روزی در سخن بیند مرا
گزیدهٔ غزل ۴۳
وقـــتـــی انــدر ســر کــویــی گــذری بــود مــرا
ونـــدران کـــوی نـــهـــانـــی نـــظـــری بـــود مــرا
جـــان بــجــایــســت ولــی زنــده نــیــم مــن زیــرا
مــایــهٔ عــمــر بــه جــز جــان دگــری بـود مـرا
بـاری از دیـده مـریـزید گلابی که به عمر
لــذت از عــشــق هــمــیــن درد ســری بــود مـرا
هیچ یاد آمدت ای فتنه که وقتی زین پیش
عــــاشــــق ســــوخــــتــــهٔ دربــــدری بــــود مــــرا
خـواسـتـم دی کـه نـمازی بکنم پیش خیال
لــیــکــن آلــوده بــه دامــان جـگـری بـود مـرا
گزیدهٔ غزل ۴۴
گــم شــدم در ســر آن کــوی مــجـویـیـد مـرا
او مـــراکــشــت شــدم زنــده مــپــو یــیــد مــرا
بـر درش مـردم و آن خـاک بر اعضای من است
هـــم بـــدان خـــاک درآیـــد و مـــشـــویـــیـــد مـــرا
عاشق و مستم و رسوایی خویشم هوس است
هـر چـه خـواهـم کـه کـنم هیچ مگویید مرا
خــســروم مــن : گــلــی ازخــون دل خـود رسـتـه
خــون مــن هــســت جــگــر ســوز مــبــویــیــد مـرا
گزیدهٔ غزل ۳۹
دلـبـرا عمریست تا من دوست می‌دارم ترا
در غمت می‌سوزم و گفتن نمی‌یارم ترا
گزیدهٔ غزل ۴۰
تا نظر سوی دو چشم تست یاران ترا
کـی بـود بـیـکـاری آن مـردم شـکاران ترا
گزیدهٔ غزل ۴۱
خـبـرت هـسـت ؟ که از خویش خبر نیست مرا
گــذری کــن کــه زغــم راه گـذر نـیـسـت مـرا
گر سرم در سر سو دات رود نیست عجب
ســـرســوای تــو دارم غــم ســرنــیــســت مــرا
بــی‌رخــت اشــک هــمــی بــارم و گــل مـی‌کـارم
غـیـر ازیـن کـار کـنـون کـار دگـر نـیـسـت مـرا
گزیدهٔ غزل ۳۶
مخز به نیم جو آن صحبتی که باغرض است
کـــــه راحـــــتـــــی نـــــبـــــود صــــحــــبــــت ریــــایــــی را
گزیدهٔ غزل ۳۷
بـــرســـرکـــوی تـــو فـــریـــاد کــه از راه وفــا
خــاک ره گـشـتـم و بـرمـن گـذری نـیـسـت تـرا
دارم آن سر که سرم در سر کار توشود
بــا مــن دلــشــده هـر چـنـد سـری نـیـسـت تـرا
دیـگـران گـرچـه دم از مـهـر و وفـای تـو زنـنـد
بـه وفـای تـو کـه چـون من دگری نیست ترا
گزیدهٔ غزل ۳۸
کـــه ره نـــمـــود نـــدانـــم قـــبــای تــنــگ تــرا
که در کشید به بر سرو لاله رنگ ترا
چـــه گـــویـــمــت کــه دل تــنــگ مــن کــرا مــانــد
اگــر تــو خــورده نــگــیــری دهــان تــنــگ تـرا
گزیدهٔ غزل ۳۳
بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را
دوســت مــیــدارم چــو طــفــل کــور دل آدیــنــه را
گزیدهٔ غزل ۳۴
رخ بنما برمراد ارنه به خون منی
آب بـه سـیری مده تشنهٔ دیرینه را
گزیدهٔ غزل ۳۵
جـــــان بــــرلــــب اســــت عــــاشــــق بــــخــــت آزمــــای را
دســــــتــــــوریــــــی خــــــنــــــده لــــــب جــــــان‌فــــــزای را
مــــطــــرب بــــزن رهــــی و مـــبـــیـــن زهـــد مـــن از انـــک
بـــر ســـبـــحـــهٔ نـــســـت شـــرف چـــنـــگ و نـــای را
نـــازک مـــگــوی ســاعــد خــوبــان کــه خــرد کــرد
چــــــــنــــــــدیـــــــن هـــــــزار بـــــــازروی زور آزمـــــــای را
ای دوست عشق چون همه چشم است گوش نیست
چــــه جــــای پــــنــــد خــــســــرو شـــوریـــده رای را
گزیدهٔ غزل ۲۹
ای صــــبــــا بــــوســــه زن ز مــــن در او را
ور نــــرنــــجــــد لــــب چــــو شــــکـــر او را
چون کسی قلب بشکند که همه کس
دل دهـــــــــــــــد طــــــــــــــرهٔ دلــــــــــــــاور او را
رو ســوی سـر و تـا فـرو بـنـشـیـنـد
زانــکــه بــادیــســت هــر زمـان سـر او را
دل مــده غــمــزه را بــه کــشـتـن خـلـقـی
حـــاجـــت ســـنـــگ نــیــســت خــنــجــر او را
چـون بـسـی شب گذشت و خواب نیامد
ای دل اکـــــنـــــون بـــــجـــــو بـــــرادر او را
گزیدهٔ غزل ۳۰
جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را
آخــر پــرحــمــت بــاز کـن آن چـشـم خـواب آلـوده را
نـا خـوانـده سـویـت آمـدم نـاگـفـتـه رفـتـی از برم
یــعــنــی سـیـاسـت ایـن بـود فـرمـان نـافـرمـوده را
گزیدهٔ غزل ۳۱
ســــوخــــتــــهٔ رخـــت اگـــر ســـوی چـــمـــن گـــذر کـــنـــد
در دل خـــود گـــمـــان کـــنــد شــعــلــه گــرم لــالــه را
تو ز پیاله می‌خوری من همه خون که دم به دم
حــــق لــــبــــم هــــمــــی دهــــی از لــــب خـــود پـــیـــالـــه را
گزیدهٔ غزل ۳۲
جــان ز نــظــاره خــراب و نــاز او ز انــدازه بــیــش
مـا بـه بـویـی مـسـت وساقی پر دهد پیمانه را
حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام
زان کـــه رســوایــی نــیــامــوزد کــســی دیــوانــه را
خــســرو اسـت و سـوز دل و ز ذوق عـالـم بـی‌خـبـر
مـــرغ آتـــش خـــواره کــی لــذت شــنــاســد دانــه را
گزیدهٔ غزل ۲۷
بـــهــار پــرده بــر انــداخــت روی نــیــکــو را
نــمــونــه گــشــت جــهــان بــوســتــان مــیـنـو را
یــکــی در ابــر بــهـاری نـگـر ز رشـتـهٔ صـبـح
چـــگـــونـــه مـــی‌گـــســـلـــد دانـــه‌هـــای لــولــو را
ســفــر چــگـونـه تـوان کـرد در چـنـیـن وقـتـی
ز دســــت چــــون بــــتــــوان داد روی نــــیـــکـــو را
بـه بـاغ غـرقـهٔ خـون است لاله دانی چیست
ز تـــیـــغ کـــوه بــریــده اســت روزگــار او را
بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم
بــــبـــوی گـــل بـــکـــف آریـــم جـــام گـــلـــبـــو را
گزیدهٔ غزل ۲۸
ســـری دارم کــه ســامــان نــیــســت او را
بـــه دل دردی کـــه درمــان نــیــســت او را
بــــه راه انــــتــــظــــارم هــــســـت چـــشـــمـــی
کــه خــوابــی هــم پـریـشـان نـیـسـت او را
به عشق از گریه هم ماندم چه جویم
بـاران از کـشـتـی که یاران نیست او را
فـــرامـــش کـــرد عـــمـــرم روز را ز ایـــنـــک
شـــبـــی دارم کـــه پــایــان نــیــســت او را
خـــط نـــو خــیــز و لــب ســاده از آنــســت
خـوش آن مـضـمـون که عنوان نیست او را
ز خــســرو رخ مــپــیــچ ار گـشـت نـاچـیـز
خـــیـــالـــی هـــســـت گـــرجـــان نـــیــســت او را
گزیدهٔ غزل ۲۵
از درونــــم نــــمــــیــــروی بــــیـــرون
کــه گــرفــتــی درون و بــیـرون را
نــام لــیــلــی بــر آیـد انـدر نـقـش
گــر بــبــیــزنــد خــاک مــجــنــون را
گریه کردم بخنده بگشا دی
لـــب شـــکـــر فـــشـــان مـــیــگــون را
بـیـش شـد از لـب تـو گریهٔ من
شـهـد هـر چـند کم کند خون را
هـر دم الـحـمـد مـیـزنـم بـه رخـت
زانــکـه خـوانـنـد بـرگـل افـسـون را
گزیدهٔ غزل ۲۶
مـــهـــر بــگــشــای لــعــل مــیــگــون را
مـــســـت کـــن عـــاشـــقــان مــحــزون را
رخ نــــمــــودی و جــــان مــــن بـــر دی
اثــــر ایــــن بـــود فـــال مـــیـــمـــون را
دل من کشته شد بقای تو باد
چـه تـوان کـرد حـکـم بـی‌چـون را
از درونــــــم نــــــمــــــی‌روی بـــــیـــــرون
در گــــرفــــتــــی درون و بــــیــــرون را
نـــام لـــیـــلــی بــرایــد انــدر نــقــش
گـــر بـــریـــزنـــد خـــون مـــجــنــون را
گـــفــت خــســرو نــگــیــردت مــا نــاک
خــاصــیــت ســلــب گــشــت افــســون را
گزیدهٔ غزل ۲۱
هر طرفی و قصه‌ای ورچه که پوشم آستین
پــــرده راز کــــی شــــود دامــــن چــــاک چــــاک را
گزیدهٔ غزل ۲۲
دوش زیـــــاد رخـــــت اشـــــک جــــگــــر ســــوز مــــن
شد به هوا پر بسوخت مرغ شب آهنگ را
در طــلــب عــاشــقــان گــر قــدم از سـر کـنـنـد
هــیــچ نــپــرســنــد بــا زمــنــزل و فــرســنــگ را
گزیدهٔ غزل ۲۳
بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را
چــشــم ز رخــســان مــکــن عــارض هـمـچـو سـیـم را
مـن نـه بـخـود شـدم چـنین شهرهٔ کویها ولی
شـــد رخ نـــیـــکـــوان بـــلـــاعـــقـــل و دل ســلــیــم را
شـــیـــفـــتـــهٔ رخ بــتــان بــاز کــی آیــد از ســخــن
مــســت بــگــوش کــی کــنــد کــن مــکــن حــکــیــم را
گزیدهٔ غزل ۲۴
بـرو ای بـاد و پـیـش دیـگـران ده جـلـوه بـستان را
مـــرا بـــگــذار تــا مــی بــیــنــم آن ســرو خــرامــان را
بـه ایـن مـقـدار هـم رنـجـی بـرای خـاطـر نـمی‌خواهم
کــه از خــونــم پــشــیــمــانــی بـود آن نـاپـشـیـمـان را
مــپــرس ای دل کـه چـون مـی‌بـاشـد آخـر جـان غـمـنـاکـت
که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را
ورت بـدنـامـی اسـت از مـن بـه یـک غـمزه بکش زارم
چــرا بــرخـویـش مـشـکـل مـی کـنـی ایـن کـار آسـان را؟
گزیدهٔ غزل ۱۹
آورده‌ام شـــــــفــــــیــــــع دل زار خــــــویــــــش را
پندی بده دو نرگس خون‌خوار خویش را
ایـــدوســتــی کــه هــســت خــراش دلــم از تــو
مــــرهــــم نــــمــــی‌دهــــی دل افـــکـــار خـــویـــش را
آزاد بـنـده‌ای کـه بـه پـایت فتاد و مرد
وآزاد کـــــرد جـــــان گــــرفــــتــــار خــــویــــش را
بــنــمــای قــد خــویــش کــه از بــهـردیـدنـت
تــربـر کـنـیـم بـخـت نـگـونـسـاز خـویـش را
سـرهـا بـسـی زدی سـر مـن هـم زن از طفیل
از ســـــر رواج ده روش کـــــار خـــــویــــش را
دشــــنــــام از زبــــان تــــوام مـــی‌کـــنـــد هـــوس
تـعـظـیـم کـن بـه این قدری یار خویش را
گزیدهٔ غزل ۲۰
ای بــــــاد بــــــرقــــــع بــــــرفــــــگــــــن آن روی آتــــــش‌نــــــاک را
وی دیــــده گــــر صــــفـــرا کـــنـــم آبـــی بـــزن ایـــن خـــاک را
ریـــزی تـــو خـــون بـــرآســـتـــان مــن شــویــم از اشــک روان
کـــــه آلـــــوده دیـــــده چــــون تــــوان آن آســــتــــان پــــاک را
زان غـــمـــزه عــزم کــیــن مــکــن تــاراج عــقــل و دیــن مــکــن
تـــاراج دیـــن تـــلـــقـــیـــن مـــکـــن آن هـــنـــدوی بـــی بــاک را
تــا شــمــع حــســن افــروخــتـی پـروانـه وارم سـوخـتـی
پــــــــرده دری آمــــــــوخــــــــتــــــــی آن امـــــــن صـــــــد چـــــــاک را
جـانـم چـو رفـت از تـن برون و صلم چه کار آید کنون
ایــن زهــر بــگــذشــت از فــســون ضــایـع مـکـن تـریـاک را
گــــویــــی بــــر آمــــد گــــاه خــــواب انــــدر دل شــــب آفــــتـــاب
آنــــــدم کــــــز آه صــــــبـــــح تـــــاب آتـــــش زنـــــم افـــــلـــــاک را
خسرو کدامین خس بود کز شور عشق از پس بود
یــــک ذره آتــــش بــــس بــــود صـــد خـــرمـــن خـــاشـــاک را
گزیدهٔ غزل ۱۷
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
تــا نــکــنــی مــلــامــتــی غـمـزهٔ کـیـنـه تـوز را
دیـن هـزار پـارسـا در سـر گیسوی تو شد
چــنــد بــه نــاکـسـان دهـی سـلـسـلـهٔ رمـوز را
قـصـه عـشـق خـود رود پـیـش فسردگان ولی
سـنـگ تـراش کـی خرد گوهر شب فروز را
ســاقــی نــیــم مــســت مــن جــام لــبــالــب آر تـا
نــقــل مــعــاشــران کــنــم ایــن دل خـام سـوز را
گزیدهٔ غزل ۱۸
بـــرقـــع بـــرافـــگـــن ای پـــری حـــســـن بـــلـــاانــگــیــز را
تــا کــلــک صــورت بــشــکــنــد ایــن عــقــل رنــگ آمــیـز را
شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من
شـــد آشـــنـــایـــی بـــا صـــبـــا آن زلـــف عـــنـــبـــر بــیــز را
دانــم قــیــاس بــخــت خــود کــم رانــم از زلـفـت سـخـن
لـــیـــکـــن تـــمـــنـــا مـــی‌کــنــم فــتــراک صــیــد آویــز را
بـگـذشـت کـار از زیـسـتـن خـیـز ای طـبـیـب خـیـره کـش
بـیـمـار و مـسـکـیـن را بـگـو تـا بـشـکـند پرهیز را
پــر مــلــایـک هـیـزم اسـت آنـجـا کـه عـشـقـت شـعـلـه زد
شــرمــت نــیــایــد ســوخــتــن خــاشــاک دود انــگـیـز را؟
چــون خــاک گــشــتــم در رهــت چــون ایــسـتـادی نـیـسـتـت
بــاری چــو بــر مــا بــگــذری آهـسـتـه ران شـبـدیـز را
بـوکـز زکـوه حسن خود بینی به خسرو یک نظر
ایــــنــــک شــــفــــیــــع آورده‌ام ایـــن دیـــده خـــون ریـــز را
گزیدهٔ غزل ۱۵
شـــفـــاعـــت آمـــدم ای دوســـت دیـــدهٔ خــود را
کـــزو مـــپـــوش گـــل نـــو دمـــیـــدهٔ خـــود را
رســـیـــد خـــیـــل غـــمـــت ورنــه ایــســتــد جــانــم
کـــجـــا بـــرم بـــدن غـــم رســـیــدهٔ خــود را
بــگــوش ره نــدهــی نــالــهٔ مــرا چــه کـنـم
چـه نـاشـنـیـده کند کس شنیدهٔ خود را
چنین که من ز تولب می‌گزم کم ار گویی
کــه مــرهــمــی بــرســانــم گــزیــدهٔ خـود را
بــه چــاه شـوق فـرو مـانـده‌ام خـداونـدا
فــــرو گــــذاشــــت مـــکـــن آفـــریـــدهٔ خـــود را
گزیدهٔ غزل ۱۶
پیر شدی گوژ پشت دل بکش از دست نفس
زانـکـه کـمـان کـس نـداد دشـمـن کـیـن توز را
چـــون تــو شــدی ازمــیــان از تــو بــروز دگــر
جـــمـــلـــه فـــرامـــش کـــنــنــد، یــادکــن آنــروز را
خـود چـو بـدیـدی کـه رفـت عـمر بسان پریر
از پـــــــی فــــــردا مــــــدار حــــــاصــــــل امــــــروز را
گزیدهٔ غزل ۱۱
رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند
کــردنــد رهـا دامـن صـد پـاره مـا را
گزیدهٔ غزل ۱۲
دیــــوانــــه مــــیــــکـــنـــی دل و جـــان خـــراب را
مـشـکـن بـه نـاز سـلـسـلـهٔ مـشـک ناب را
آفـت جـمـال شـاهـد و سـاقـیـسـت بـیهده
بـد نـام کـرده‌انـد به مستی شراب را
خـونـابـه مـیـچـکـانـدم از گـریه سوز دل
خوش گریه‌ای است بر سرآتش کباب را
خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت
آری ســــفـــال گـــرم بـــه جـــوش آرد آب را
گزیدهٔ غزل ۱۳
از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر
چـاشـنـیـی نـمـی‌کـنـی گـوشهٔ این کباب را
گزیدهٔ غزل ۱۴
یــــارب کــــه داد آیــــنـــه آن بـــت پـــرســـت را
کـو دیـد حـسـن خـویـش و زمـا برد دست را
دیــوانــهٔ بــتــان کـنـد رو بـه کـعـبـه زانـک
تـعـظـیـم کـعـبه کفر بود بت پرست را
چـنـدیـن چـه غـمـزه میزنی از بهر کشتنم
صید توزنده نیست مکن رنجه شست را
گزیدهٔ غزل ۹
گـــذشـــت آرزو از حـــد بـــپــای بــوس تــو مــا را
ســلــام مــردم چــشــم کـه گـویـد آن کـف پـا را
تـو مـی‌روی و زهر سو کرشمه می‌چکد از تو
کــه داد ایـن روش و شـکـل سـر و سـبـز قـبـا را
بــرون خــبــر لــم دمــی تــا بــرآورنــد شــهــادت
چـــو بـــنــگــرنــد خــلــایــق کــمــال صــنــع خــدا را
چـو در جـفـات بـمـیـرم بـخـوانـی آنـچـه نوشتم
بـــر آســـتـــان تـــو از خـــون دیـــده حـــرف وفـــا را
فـلـک کـه مـی‌بـرد از تـیـغ بـنـد بـنـد عزیزان
گــمــان مــبــر کــه رســانــد بــهــم دویــار جـدا را
در آن مـبـیـن تـو کـه شـور اسـت آب دیـده عاشق
کـه پـرورش جـز از یـن آب نـیـسـت مـهـر گـیا را
صبا نسیم تو آورده و تازه شد دل خسرو
چــنــیــن گــلــی نــشــگــفــتــسـت هـیـچ‌گـاه صـبـا را
گزیدهٔ غزل ۱۰
رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را
عـشـق آمد و برآورد از سینه دود ما را
تــاراج خــوبــرویــی در مــلــک جــان در آمـد
آن دل کـه بـود وقـتـی گـویـی نـبـود ما را
گزیدهٔ غزل ۷
گــر در شــراب عــشــقــم از تــیــغ مــیـزنـی حـد
ای مـسـت مـحـتـسـب کـش حـدیـسـت ایـن سـتم را
گفتی که غم همی خور من خود خورم ولیکن
ای گـــنـــج شــادمــانــی انــدازه یــیــســت غــم را
آن روی نـــازنـــیـــن را یـــک‌دم بـــســـوی مـــن کــن
تــا بــیــشــتــر نــبــیــنــم نــســریـن وارغـوان را
گزیدهٔ غزل ۸
چــه اقــبـالـسـت ایـن یـارب کـه دولـت داده‌ای مـا را
کـه در کـوی فـرامـوشـان گـذرشـد یـار زیـبا را
بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع
بـدیـدم خـفـتـه در آغوش خود آن سرو بالا را
تـمـاشـا مـی‌کـنـم ایـن قـد قـیـامـت مـی‌کند یا رب
کـه خـواهم تا قیامت یاد کردن این تماشا را
گزیدهٔ غزل ۵
دلــــــم در عــــــاشـــــقـــــی آواره شـــــد آواره تـــــر بـــــادا
تــنـم از بـی‌دلـی بـیـچـاره شـد بـیـچـاره تـر بـادا
بـــــه تـــــاراج عـــــزیـــــزان زلـــــف تـــــو عـــــیــــاریــــی دارد
بــه خــونــریــز غــریــبــان چـشـم تـو عـیـاره تـر بـادا
رخـت تـازه اسـت و بـهـر مـردن خود تازه تر خواهم
دلــت خــاره‌ســت و بــهــر کــشــتــن مـن خـاره تـر بـادا
گــــرای زاهــــد دعــــای خــــیـــر مـــیـــگـــویـــی مـــرا ایـــن گـــو
کــــــه آن آوارهٔ از کــــــوی بــــــتــــــان آواره تــــــر بـــــادا
هــمــه گــویــنــد کــز خــون‌خــواریــش خــلــقـی بـجـان آمـد
مـن ایـن گـویـم کـه بـهرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد
و گــر جــانــان بــدیـن شـادسـت یـا رب پـاره تـر بـادا
چـو بـا تـردامـنـی خـو کـرد خـسـرو با دو چشم تر
بـــه آب چـــشـــم پـــاکـــان دامـــنـــش هــمــواره تــر بــادا
گزیدهٔ غزل ۶
قــدری بــخــنـد و ازرخ قـمـری نـمـای مـا را!
سـخـنـی بـگـوی و از لـب شـکـری نـمای مارا
سـخـنـی چو گوهر تر صدف لب تو دارد
ســخــن صــدف رهــا کـن گـهـری نـمـای مـارا
مـنـم انـدریـن تـمـنـا کـه بـیـنـم ازتـو مـویـی
چــو صــبــا خــرامـش کـن کـمـری نـمـای مـارا
ز خـیـال طرهٔ تو چو شب ! ست روز عمرم
بــکــر شـمـه خـنـده‌ای زن سـحـرنـمـای مـارا
بزبان خویش گفتی که گذر کنم بکویت
مـــگـــذر ز گـــفـــتـــهٔ خــود گــذری مــای مــا را
چـو مـنـت هـزار عـاشـق بـودای صـنـم ولـیـکن
بــهــمــه جـان چـو خـسـرو دگـری نـمـای مـارا
گزیدهٔ غزل ۳
بــشــگــفــت گــل در بــوســتــان آن غـنـچـهٔ خـنـدان کـجـا؟
شـــد وقــت عــیــش دوســتــان آن لــالــه و ریــحــان کــجــا؟
هر بار کو در خنده شد چون من هزارش بنده شد
صــد مــرده زان لـب زنـده شـد درد مـرا درمـان کـجـا؟
گــویــنــد تــرک غــم بــگــو تــدبــیــر ســامــانــی بــجـو
درمــانــده را تــدبــیــر کــو دیــوانـه را سـامـان کـجـا؟
از بــخــت روزی بــاطــرب خــضـر آب خـورد و شـسـت لـب
جــویــان ســکــنـدر در طـلـب تـا چـشـمـهٔ حـیـوان کـجـا؟
مــی‌گــفــت بــا مــن هــر زمــان گــر جــان دهــی بــا مـن امـان
مـن مـی بـرم فـرمـان بـجـان آن یـار بی فرمان کجا؟
گـــفـــتــم : تــویــی انــدر تــنــم مــا هــســت جــان روشــنــم
گـفـتـی کـه : آری آن مـنـم اگـر آن تویی پس جان کجا؟
گـفـتـی صـبـوری پـیـش کـن مـسـکـیـنی از حد بیش کن
زیـــنـــم از آن خـــویـــش کـــن مـــن کـــردم ایــن و آن کــجــا؟
پـــیـــدا گـــرت بـــعــد از مــهــی درکــوی مــا بــاشــد رهــی
از نــوک مــژگــان گــه گــهـی آن پـرسـش پـنـهـان کـجـا؟
زیــن پــیــش بــا تــو هــر زمــان مــی‌بــودمـی از هـم‌دمـان
خـسـرو نه هست آخر همان ؟ آن عهد و آن پیمان کجا؟
گزیدهٔ غزل ۴
چـــو در چـــمـــن روی از خـــنــده لــب مــبــنــد آنــجــا
کــه تــا دگــر نــکــنــد غــنــچــه زهــر خـنـد آنـجـا
رخ تـــو دیـــدم و گـــفــتــی ســپــنــد ســوز مــرا
چو جان بجاست چه سوزد کسی سپند آنجا
کــســان بــکــوی تــو پــنــدم دهــنــد و در جـایـی
کـه دیـده روی تـو بـیـنـد چـه جـای پند آنجا
بــــه خـــانـــهٔ تـــو هـــمـــه روز بـــامـــداد بـــود
کــــه آفــــتــــاب نــــیــــارد شــــدن بــــلــــنــــد آنــــجـــا
بـشـانـه شـسـت تـو مـی‌بـافـت زلـف چـون زنجیر
مـگـیـر سـخـت کـه دیـوانـه یـی اسـت چـنـد آنـجا
کـجـا روم کـه ز کـوی تـو هـر کـجـا کـه روم
رســــد زجــــعـــد کـــمـــنـــدت خـــم کـــمـــنـــد آنـــجـــا
ز زلـــفـــش آمـــد یـــای بـــاد حــال دلــهــا چــیــســت؟
چــــگــــونــــه انــــد اســــیــــران مــــســـتـــمـــنـــد آنـــجـــا
بـرآسـتـان تـو هـرکـس بـه رحـمـتـی مـخـصـوص
مـــگــر کــه خــســرو بــیــچــاره دردمــنــد آنــجــا
گزیدهٔ غزل ۱
چـــو خـــاک بـــر ســـر راه امـــیــد مــنــتــظــرم
کـــزان دیـــار رســـانـــد صـــبـــا نـــســـیـــم وفـــا
بــرای کــس چــو نـگـردد فـلـک بـی‌تـقـدیـر
عــنــان خــویــش گــذارم بــه اقــتــضــای قــضـا
مـیـان صـومـعـه و دیر گر چه فرقی نیست
چـو مـن بـه خـویـش نباشم چه اختیار مرا
کسی که بر درمیخانه تکیه گاهی یافت
چـــه الـــتـــفـــات نــمــایــد بــه مــســنــد دارا ؟
خـوش آنـکـسـی کـه دریـن دور مـیدهد دستش
حــریــف جــنــس و مـی صـاف و گـوشـهٔ تـنـهـا
گزیدهٔ غزل ۲
رخ بــرفــروز و زلــف مــســلــسـل گـره بـزن
تــا بــشــکــنـد جـمـال تـو بـه آزرم و هـر
مه را به روی خوب تو نسبت کجا رسد
ای رویـــــــت آفـــــــتـــــــاب و لـــــــبــــــت ش و ک ور
شـــکـــر شــد از خــجــالــت لــعــل تــو آب ور
بــرش و ک و ر چـو کـشـیـدی تـو رخ وط
خـــط مـــعــنــبــر تــو چــود و قــمــر گــرفــت
کــــردنــــد عــــاشــــقــــان تــــو تــــررو و وح
روح مـــجـــســـمــی تــو نــه عــقــل مــصــوری
ای روح عـــقـــل مـــثــل تــو نــادیــده ب و ت
بـنـگـر چـو دید پیش رخ و قامت توکرد
از شــرم کـار خـانـهٔ صـد سـالـه ط و ی
طــی کــن حــدیــث دور زمــان جـام مـی بـیـار
تــــــــا بــــــــاغ روح را دهــــــــم آبـــــــی ز م وی
مـی خـور مـخـور غـم دل و دیـن خسروا دگر
بــگــشــا بـه مـدح خـسـروا فـاق ل و ب
گزیدهٔ غزل ۱۰۸
در شهر چو تو فتنه و مردم کش و بیداد
مـــن زیـــســـتـــن خـــلـــق نـــدانـــم کـــه چــســان اســت
تـرکـی کـه دو ابـروش نـشـسـتـه اسـت به دلها
قـــربـــانـــش هـــزارســـت اگـــر چـــش دو کــمــان اســت
گزیدهٔ غزل ۱۰۹
به سرو باغ که بیند کنون که در هرباغ
هـــزار ســـرو بـــهـــر گـــوشـــه‌ای خـــرامـــان اســـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۰
گـفـتـه‌ای تـرک تـو نـخـواهـم گفت
ترک من گوچه جای این سخن است
گزیدهٔ غزل ۱۱۱
خـبـری ده بـه مـن ای بـاد کـه جانان چون است؟
آن گـــل تـــازه و آن غـــنـــچـــهٔ خــنــدان چــون اســت؟
رخ و زلـــفـــش را مــیــدانــم بــاری کــه خــوشــنــد
دل دیــــوانـــهٔ مـــن پـــهـــلـــوی ایـــشـــان چـــون اســـت؟
هـم بـه جـان و سـرجـانـان کـه گـمـانـیـش مگوی
گـو هـمـین یک سخن راست که جانان چون است؟
بـــا کـــه مــی‌خــورد آن ظــالــم و در خــوردن مــی
آن رخ پــرخــوی و آن زلــف پــریــشــان چــون اســت؟
چـشـم بـد خـوش کـه هـشـیار نباشد مست است
لـب مـی گـونـش کـه دیـوانـه کـنـد آن چـون اسـت؟
روزهــا شــد کــه دلــم رفــت و دران زلــف بــمـانـد
یـارب آن یـوسـف گـم‌گـشـتـه بـزنـدان چون است؟
خـــشــک ســالــی اســت دریــن عــهــد وفــا را ای اشــک
زان حـــوالـــی کــه تــومــی‌آیــی یــاران چــون اســت؟
پست شد خسرو مسکین به لگد کوب فراق
مـــور در خـــاک فـــرو رفــت ســلــیــمــان چــون اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۲
ایــن جــفــا کــاریـت نـو بـه نـو اسـت
مــگــر ایــن جــان کـشـتـه را در و اسـت
چـون تـرا نـیست نیم کنجد شرم
گفت من نزد تو به نیم جو است
گزیدهٔ غزل ۱۱۳
کسی که حاصل فردا شناخت بر امروز
نـیـسـت دل کـه اگـر بـسـت کودک دینه است
گزیدهٔ غزل ۱۰۱
پندم مده که نشنوم ای نیک‌خواه از انک
مــن بـا تـوأم ولـی دل و جـان جـای دیـگـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۰۲
گر چه بدمستی است عیب حریف
کــنــدن ریــش مــحــتــسـب هـنـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۰۳
بــاغــمـت شـادی جـهـان هـوس اسـت
شادی من همین غم تو بس است
از ســرخــشــم اگــر بــخــایــی لـب
بر لبت بوسه دادنم هوس است
گزیدهٔ غزل ۱۰۴
گر چه خفتن خوش بود با یار در شبهای وصل
لـیـک در شـبـهـای غـم بـیـدار بـودن هم خوش است
انــدک انــدک گــه گــهــی بــایــار بـودن خـوش بـود
ور مــیـسـر گـرددم بـسـیـار بـودن هـم خـوش اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۰۵
مـی‌گـدازد لـبـت از بوسه زدن
چه توان کرد از آن نمک است
چـشـم مـن بین ز خیال لب تو
که شب و روز میان نمک است
گزیدهٔ غزل ۱۰۶
گرفته در بر اندام تو سیم است
بــرادر خــوانــدهٔ زلـفـت نـسـیـم اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۰۷
تــن پــاکــت کــه زیــر پــیــرهــن اســت
وحــده لــاشــریــک لـه چـه تـن اسـت
هـــســـت پـــیـــراهـــنـــت چـــو قـــطــرهٔ آب
که تنگ گشته برگل و سمن است
بــــا خــــودم کــــش درون پــــیـــراهـــن
کــه تـو جـانـی و جـان مـن بـدن اسـت
تــــازیــــم در غــــم تــــو جـــامـــه درم
وز پــــس مــــرگ نــــوبــــت کـــفـــن اســـت
دل بــســی بــرده‌ای نــکــو بــشـنـاس
آنــکــه خـسـتـه تـر اسـت ازان مـن اسـت
انـــــدرا و مـــــیـــــان جـــــان بــــنــــشــــیــــن
کـه تـو جـانـی و جان ترا بدن است
گزیدهٔ غزل ۹۵
مــــرا داغ تــــو بــــر جـــان یـــادگـــار اســـت
فـــدایـــش بـــاد جــان چــون داغ یــار اســت
اگـــر جـــان مـــی‌رود گـــو رو غـــمــی نــیــســت
تو باقی مان که مارا با تو کار است
گزیدهٔ غزل ۹۶
هر کرا کن مکن و هوش و خرد در کار است
مشنو از وی سخن عشق که او هشیار است
گزیدهٔ غزل ۹۷
شاخ گل از نسیم جلوه گر است
وقــت گــل بــانـگ بـلـبـل سـحـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۹۸
نظری کن کزان دو چشم سیاه
دیـده در انـتـظـار یـک نـظـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۹۹
بـــه تـــشــنــگــی بــیــابــان عــشــق شــد مــعــلــوم
که سایه شین سلامت نه مرد این سفر است
گزیدهٔ غزل ۱۰۰
عـاشـق سـوخـتـه دل زنـده به جان دگر است
زین جهانش چه خبر کو به جهان دگر است
بـس کـه از خـون دلـم لـالـهٔ خونین بشگفت
هــر کــجــا مــی‌نــگـرم لـالـه سـتـان دگـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۹۲
تـــلـــخـــی نـــشــنــیــدم از لــبــت هــیــچ
یــا خــود مــی تــو هــنـوز قـنـد اسـت؟
خــــامــــان پــــنــــهــــان دهــــنــــد پـــنـــدم
بـا سـوخـتـه‌ای چـه جای پند است؟
جــــان در خـــم زلـــف تـــســـت بـــنـــمـــای
تا بنگرمش که در چه بند است؟
تــــا خــــط تــــو نــــودمــــیــــد گـــل را
بــر ســبــزه هــزار ریــشــخــنـد اسـت؟
خـــــواهـــــم ســـــر ســـــرو را بــــبــــرم
گـر قـد تـو یـک سـری بـلـنـد است؟
گزیدهٔ غزل ۹۳
در شب هجر که از روز قیامت بتر است
مـردم دیـدهٔ مـن غـرقـه بـخـون جـگر است
به طراوت رخ تو رشک گل سیراب است
بـه تـبـسـم دهـنـت غـیـرت تـنگ شکر است
ای صـبـا گـر گـذری بـرسرآن کو برسان
خـبـر مـا بـر آنـکس که ز ما بی‌خبر است
مـردمـان مـنـکـر عـشـقـنـد و مـنـم کشتهٔ او
شـیـوهٔ مـا دگـر و شیوهٔ مردم دگر است
گزیدهٔ غزل ۹۴
ســـر انـــدازیـــم بـــه کـــه رانــی ز در
که سر بی در دوست درد سر است
زهــــی طــــعــــن جـــاویـــد خـــورشـــیـــد را
کــه گــویـنـد مـعـشـوق نـیـلـوفـر اسـت
مــگــس قــنــد و پــروانــه آتــش گـزیـد
هـــوس دیـــگــر و عــاشــقــی دیــگــر اســت
گزیدهٔ غزل ۱۲۸
مــا جــان فــدای خـنـجـر تـسـلـیـم کـرده‌ایـم
خواهی ببخش و خواه بکش رای رای تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۹
دل مــن بــه جــانــانــی آویـخـتـسـت
چـو ی کـز ایـوانـی آویـختست
فدا باد جانها بدان زلف کش
بـهـر تـار مـو جـانـی آویـختست
چــه زنـار کـفـر اسـت هـر مـوی او
کـه در هـر یک ایمانی آویختست
بــتــان رامــزن ســنــگ ای پـارسـا
بـه هـر بـت مسلمانی آویختست
گزیدهٔ غزل ۱۳۰
زلف تو سیه چرا است ؟ ما ناک
بـــســـیـــار در آفـــتـــاب گــشــتــســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۱
زلفت سرو پا شکسته زان است
کـــز ســـرو بـــلــنــد اوفــتــادســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۲
تا باد برد بوی تو در باغ پیش سرو
از بـــاد لـــالـــه‌زار کـــلـــه بـــر زمـــیـــن زدســت
از بـــهـــر آنـــکـــه لـــاف جـــمـــال تـــو مـــیـــزنـــد
صـــد بـــار بـــاد بــر دهــن یــاســمــیــن زدســت
گفتم به دل که بر تو که زد ناوک جفا
سـوی تـو کرد اشارت پنهان که این زدست !
گزیدهٔ غزل ۱۳۳
به می سوگند خوردم جرعه‌ای بخش
کــه مــا را در گــلــو ســوگــنــد مـانـدسـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۴
گــواهــی مــیـده ای شـب زا ریـم را
که از من بدگمانی دور ماندست
گزیدهٔ غزل ۱۳۵
دل نـــدارم غـــم جـــانـــان زچــه بــتــوانــم خــورد
پیش از ین گرچه غمی بود دلی هم بودست
گزیدهٔ غزل ۱۳۶
بـی رخـت از پـا فـتـادم بـی‌لبت رفتم ز دست
قدر گل بلبل شناسد قدر باده می پرست
گزیدهٔ غزل ۱۳۷
هـر شـب مـن و از گریه سر کوی تو شستن
بـدبـخـتـی ایـن دیـده کـه آن پـا نـتوان شست
دریـــا ز پــی بــخــت بــد از دیــده چــه ریــزم
چون بخت بد خویش به دریا نتوان شست
عــشـق از دل مـاکـم نـتـوان کـرد کـه ذاتـی اسـت
چــون مــایــهٔ آتــش کــه ز خــارا نــتــوان شـسـت
از دردی خـــــم شـــــوی مـــــصــــلــــای مــــن مــــســــت
کــــز آب دگـــر کـــهـــنـــه مـــارا نـــتـــوان شـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۸
نـرخ کـردی به بوسه‌ای جانی
بـنـده بـخـریـد و رایـگان دانست
دل زهجر تو بس که تنگ آمد
مــــرگ را عــــمـــر جـــاودان دانـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۹
درد دلـــم را طـــبـــیــب چــاره نــدانــســت
مـرهـم ایـن ریـش پـاره پـاره نـدانست
راز دلــت بــه صــبــر گــفــت بــپـوشـان
حـــــال دل غـــــرقـــــه زان ره نـــــدانـــــســــت
خــال بـنـاگـوش او ز گـوشـه نـشـیـنـان
برد چنان دل که گوشواره ندانست
گزیدهٔ غزل ۱۴۰
خــون مــن در گـردنـم کـامـروز دیـدم روی او
چنگ من فردای م هم به دامان منست
گزیدهٔ غزل ۱۴۱
آنـــــکـــــه دلـــــم شـــــیــــفــــتــــهٔ روی اوســــت
شـیـفـتـهٔ تـر می‌کندم این چه خوست؟
دوش بـــگـــفــتــم کــه دهــانــیــت نــیــســت
گــفــت کــه بــســیــاردریــن گــفـتـگـوسـت
بــه کــه رخ از خــلــق بــپــوشـد از انـک
دیـــــــدهٔ بـــــــد آفـــــــت روی نـــــــکـــــــوســــــت
هـــســـتـــی مـــن رفـــت وخـــیـــالـــش نـــمـــانـــد
این که تو بینی نه منم بلکه اوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۲
عــمــر بــه پــایــان رســیــد در هـوس روی دوسـت
برگ صبوری کراست؟ بی رخ نیکوی دوست؟
گـر هـمـه عـالـم شـونـد مـنـکـر مـا گـو شـوید
دور نــخــواهــیــم شــد مــا ز سـرکـوی دوسـت ؟
قـــبـــلـــه اســـلـــامـــیـــان کــعــبــه بــود در جــهــان
قــبــلــهٔ عــشــاق نــیــســت جــز خــم ابــروی دوســت
ای نـــفـــس صـــبـــح‌دم گـــر نـــهـــی آنـــجـــا قـــدم
خـــســـتـــه دلـــم رابـــجــو در شــکــن مــوی دوســت
جــــان بـــفـــشـــانـــم زشـــوق در ره بـــاد صـــبـــا
گــربــرســانــد بــمــا صــبــح دمــی بــوی دوســت
روز قـیـامـت کـه خـلـق روی بـه هـر سـو کنند
خسرو مسکین نکرد میل به جز سوی دوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۳
یــــکـــایـــک تـــلـــخـــی دوران چـــشـــیـــدم
زهـجـران هـیـچ شـربـت تلخ تر نیست
اســـیـــر هـــجـــر و نـــومــیــد از وصــالــم
شــبــم تـاریـک و امـیـد سـحـر نـیـسـت
به یک جان خواستم یک جام شادی
ز دور چـــرخ گـــفـــتــا رایــگــان نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۸
نـرخ کـردی به بوسه‌ای جانی
بـنـده بـخـریـد و رایـگان دانست
دل زهجر تو بس که تنگ آمد
مــــرگ را عــــمـــر جـــاودان دانـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۹
درد دلـــم را طـــبـــیــب چــاره نــدانــســت
مـرهـم ایـن ریـش پـاره پـاره نـدانست
راز دلــت بــه صــبــر گــفــت بــپـوشـان
حـــــال دل غـــــرقـــــه زان ره نـــــدانـــــســــت
خــال بـنـاگـوش او ز گـوشـه نـشـیـنـان
برد چنان دل که گوشواره ندانست
گزیدهٔ غزل ۱۴۰
خــون مــن در گـردنـم کـامـروز دیـدم روی او
چنگ من فردای م هم به دامان منست
گزیدهٔ غزل ۱۴۱
آنـــــکـــــه دلـــــم شـــــیــــفــــتــــهٔ روی اوســــت
شـیـفـتـهٔ تـر می‌کندم این چه خوست؟
دوش بـــگـــفــتــم کــه دهــانــیــت نــیــســت
گــفــت کــه بــســیــاردریــن گــفـتـگـوسـت
بــه کــه رخ از خــلــق بــپــوشـد از انـک
دیـــــــدهٔ بـــــــد آفـــــــت روی نـــــــکـــــــوســــــت
هـــســـتـــی مـــن رفـــت وخـــیـــالـــش نـــمـــانـــد
این که تو بینی نه منم بلکه اوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۲
عــمــر بــه پــایــان رســیــد در هـوس روی دوسـت
برگ صبوری کراست؟ بی رخ نیکوی دوست؟
گـر هـمـه عـالـم شـونـد مـنـکـر مـا گـو شـوید
دور نــخــواهــیــم شــد مــا ز سـرکـوی دوسـت ؟
قـــبـــلـــه اســـلـــامـــیـــان کــعــبــه بــود در جــهــان
قــبــلــهٔ عــشــاق نــیــســت جــز خــم ابــروی دوســت
ای نـــفـــس صـــبـــح‌دم گـــر نـــهـــی آنـــجـــا قـــدم
خـــســـتـــه دلـــم رابـــجــو در شــکــن مــوی دوســت
جــــان بـــفـــشـــانـــم زشـــوق در ره بـــاد صـــبـــا
گــربــرســانــد بــمــا صــبــح دمــی بــوی دوســت
روز قـیـامـت کـه خـلـق روی بـه هـر سـو کنند
خسرو مسکین نکرد میل به جز سوی دوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۳
یــــکـــایـــک تـــلـــخـــی دوران چـــشـــیـــدم
زهـجـران هـیـچ شـربـت تلخ تر نیست
اســـیـــر هـــجـــر و نـــومــیــد از وصــالــم
شــبــم تـاریـک و امـیـد سـحـر نـیـسـت
به یک جان خواستم یک جام شادی
ز دور چـــرخ گـــفـــتــا رایــگــان نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۴۴
تـــاراج گـــشـــت مـــلـــک دل از جــور نــیــکــوان
ای دل برو که برده و بران خراج نیست
مــشــنــو حــدیــث بــی‌خــبــران در بــیـان عـشـق
دانی که احسن القصص اندر فسانه نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۵
بـیـدار شـو دلـا کـه جـهـان جـای خـواب نیست
ایــمــن دریــن خــرابــه نــشــســتــن صـواب نـیـسـت
از خـفـتـگـان خـاک چـه پـرسـی کـه حـال چـیست
زان خواب خوش که هیچ کسی را جواب نیست
طـــیـــب حـــیـــات خــواســتــن از آســمــان خــطــاســت
کـــز شـــیـــشـــهٔ دلـــیـــل امـــیـــد صــواب نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۴۶
عــطــار گــو بــبــنــد دکــان را کــه مــن ز دوســت
بویی شنیده‌ام که به مشک و عبیر نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۷
بوسه به قیمت دهد جان ببرد رایگان
قـیـمـت بـوسـیـش هـست منت جانیش نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۸
روی نـیـکـوی تـو ز مـه کـم نـیـست
جــز تــرا نــیــکـویـی مـسـلـم نـیـسـت
دهــــــنــــــت ذره و کــــــم از ذره اســـــت
رخ ز خــورشـیـد ذره‌ای کـم نـیـسـت
گــــر جــــهـــانـــی غـــم اســـت در دل مـــن
چــون تــو انــدر دل مــنـی غـم نـیـسـت
تازه کن جان خسرو از غم خویش
کــیـن جـراحـت سـزای مـرهـم نـیـسـت
گزیدهٔ غزل ۱۴۹
هـزار سـال تـرا بـیـنـم و نگردم سیر
ولی دریغ که بنیاد عمر محکم نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۰
مـــشـــنــو ســخــن عــاشــقــی از هــرزه زبــانــان
کاین کار دلست ای پسر و کار زبان نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۱
شب دوشینه جان سویش چنان رفت
کـه زان اوسـت گـویـی زان مـن نـیـست
گزیدهٔ غزل ۱۲۱
صبر و دل و نام و ننگ ما بود
عـشـق آمـد و هـر چـهـار بـرخاست
گزیدهٔ غزل ۱۲۲
پـــامـــال گـــشـــت در رهٔ مــا خــســرو ودیــت
او را همین بس است که او پایمال ماست
گزیدهٔ غزل ۱۲۳
گـل ز رخـسـارهٔ تـو بـی آبست
مـه زنـظـارهٔ تـو بـی تـابست
مـــــــژه‌هـــــــای کــــــژ دلــــــاویــــــزت
کــجــهــای دکــان قــصــا بــســت
بــا خـیـال تـو مـردم چـشـمـم
گاه هم‌خانه گاه هم‌خوابست
گزیدهٔ غزل ۱۲۴
ما و مجنون در ازل نوشیده‌ایم از یک شراب
در مــــیــــان مــــا از آن دو اتــــحــــاد مـــشـــربـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۲۵
جـــانـــم فـــدای زلـــف تـــو آنـــدم کـــه پـــرســـمــت
کاین چیست موی بافته ؟ گویی که دام تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۶
جانها به باد داد که دایم شکسته باد
آن گـیـسـویـی کـه بـر سر سرو روان تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۷
ســـرو بـــســـتـــان مــلــاحــت قــامــت رعــنــای تــســت
نــور چــشــم عــاشـقـان خـسـتـه خـاک پـای تـسـت
مــن نـه تـنـهـا گـشـتـه‌ام شـیـدای دردت جـان مـن
هــرکــرا جــان و دل و دیــنــی بــود شــیــدای تـسـت
در درون مـــســـجـــد و دیـــر و خـــرابــات و کــنــشــت
هـر کـجـا رفـتـم هـمـه شـور تو و غوغای تست
جـــانـــم از غــیــرت ز دســت جــاهــلــان ســوزد از انــک
ســـرو را گـــویـــنـــد مـــانـــنـــد قــد رعــنــای تــســت
وعـده دیـدار خـود کـردی بـه فـردا از آن سبب
جــان خــســرو مـنـتـظـر بـر وعـده فـردای تـسـت
بــرشــکـر خـوانـنـد افـسـون بـهـر دلـجـویـی ولـیـک
شکری کو خود فسون خواند لب دلجوی تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۸
مــا جــان فــدای خـنـجـر تـسـلـیـم کـرده‌ایـم
خواهی ببخش و خواه بکش رای رای تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۹
دل مــن بــه جــانــانــی آویـخـتـسـت
چـو ی کـز ایـوانـی آویـختست
فدا باد جانها بدان زلف کش
بـهـر تـار مـو جـانـی آویـختست
چــه زنـار کـفـر اسـت هـر مـوی او
کـه در هـر یک ایمانی آویختست
بــتــان رامــزن ســنــگ ای پـارسـا
بـه هـر بـت مسلمانی آویختست
گزیدهٔ غزل ۱۳۰
زلف تو سیه چرا است ؟ ما ناک
بـــســـیـــار در آفـــتـــاب گــشــتــســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۱
زلفت سرو پا شکسته زان است
کـــز ســـرو بـــلــنــد اوفــتــادســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۲
تا باد برد بوی تو در باغ پیش سرو
از بـــاد لـــالـــه‌زار کـــلـــه بـــر زمـــیـــن زدســت
از بـــهـــر آنـــکـــه لـــاف جـــمـــال تـــو مـــیـــزنـــد
صـــد بـــار بـــاد بــر دهــن یــاســمــیــن زدســت
گفتم به دل که بر تو که زد ناوک جفا
سـوی تـو کرد اشارت پنهان که این زدست !
گزیدهٔ غزل ۱۳۳
به می سوگند خوردم جرعه‌ای بخش
کــه مــا را در گــلــو ســوگــنــد مـانـدسـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۴
گــواهــی مــیـده ای شـب زا ریـم را
که از من بدگمانی دور ماندست
گزیدهٔ غزل ۱۳۵
دل نـــدارم غـــم جـــانـــان زچــه بــتــوانــم خــورد
پیش از ین گرچه غمی بود دلی هم بودست
گزیدهٔ غزل ۱۳۶
بـی رخـت از پـا فـتـادم بـی‌لبت رفتم ز دست
قدر گل بلبل شناسد قدر باده می پرست
گزیدهٔ غزل ۱۳۷
هـر شـب مـن و از گریه سر کوی تو شستن
بـدبـخـتـی ایـن دیـده کـه آن پـا نـتوان شست
دریـــا ز پــی بــخــت بــد از دیــده چــه ریــزم
چون بخت بد خویش به دریا نتوان شست
عــشـق از دل مـاکـم نـتـوان کـرد کـه ذاتـی اسـت
چــون مــایــهٔ آتــش کــه ز خــارا نــتــوان شـسـت
از دردی خـــــم شـــــوی مـــــصــــلــــای مــــن مــــســــت
کــــز آب دگـــر کـــهـــنـــه مـــارا نـــتـــوان شـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۴۴
تـــاراج گـــشـــت مـــلـــک دل از جــور نــیــکــوان
ای دل برو که برده و بران خراج نیست
مــشــنــو حــدیــث بــی‌خــبــران در بــیـان عـشـق
دانی که احسن القصص اندر فسانه نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۵
بـیـدار شـو دلـا کـه جـهـان جـای خـواب نیست
ایــمــن دریــن خــرابــه نــشــســتــن صـواب نـیـسـت
از خـفـتـگـان خـاک چـه پـرسـی کـه حـال چـیست
زان خواب خوش که هیچ کسی را جواب نیست
طـــیـــب حـــیـــات خــواســتــن از آســمــان خــطــاســت
کـــز شـــیـــشـــهٔ دلـــیـــل امـــیـــد صــواب نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۴۶
عــطــار گــو بــبــنــد دکــان را کــه مــن ز دوســت
بویی شنیده‌ام که به مشک و عبیر نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۷
بوسه به قیمت دهد جان ببرد رایگان
قـیـمـت بـوسـیـش هـست منت جانیش نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۸
روی نـیـکـوی تـو ز مـه کـم نـیـست
جــز تــرا نــیــکـویـی مـسـلـم نـیـسـت
دهــــــنــــــت ذره و کــــــم از ذره اســـــت
رخ ز خــورشـیـد ذره‌ای کـم نـیـسـت
گــــر جــــهـــانـــی غـــم اســـت در دل مـــن
چــون تــو انــدر دل مــنـی غـم نـیـسـت
تازه کن جان خسرو از غم خویش
کــیـن جـراحـت سـزای مـرهـم نـیـسـت
گزیدهٔ غزل ۱۴۹
هـزار سـال تـرا بـیـنـم و نگردم سیر
ولی دریغ که بنیاد عمر محکم نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۰
مـــشـــنــو ســخــن عــاشــقــی از هــرزه زبــانــان
کاین کار دلست ای پسر و کار زبان نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۱
شب دوشینه جان سویش چنان رفت
کـه زان اوسـت گـویـی زان مـن نـیـست
گزیدهٔ غزل ۱۵۲
بـــیـــش رفـــتـــارت بـــیـــایـــد راه کـــبـــکـــم در نـــظــر
گــر رونــده هـسـت لـیـکـن هـم‌چـو تـو آیـنـده نـیـسـت
چـون بـلـایـی نـیـسـت چـشـمت را به کشتن باز کن
هر که در عهدت به مرگ خویش میرد زنده نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۳
سـرو را بـا قـد تـو هـسـتـی نیست
مـیـلـش الـا بـه سـوی پـستی نیست
در دهــــان و مــــیــــانــــت مــــی بــــیــــنـــم
نــیــســتــی هـسـت لـیـک هـسـتـی نـیـسـت
گــــاه‌گــــاهــــم قــــبــــلــــه بـــودی روی
تا تو در پیش من نشستی نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۴
بـیـا بـیـا کـه مـرا طـاقـت جـدایـی نیست
رهــامــکــن کــه دلـم را زغـم رهـایـی نـیـسـت
دلــم بــبــردی و گـر سـرجـدا کـنـی زتـنـم
بجان تو که دلم را سر جدایی نیست
بـریـز جـرعـه کـه هنگامهٔ غمت گرم است
بگیر باده که هنگام پارسایی نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۵
تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت
از جان گله دارم که مرا زنده چرا داشت؟
انـدوه جـدایـی ز کـسـی پـرس کـه یک چند
دور فــلــک از صــحــبــت یــارانـش جـدا داشـت
داغ دگــر ایـن اسـت کـه از گـریـه بـشـسـتـم
آن داغ کــــه دامــــانــــت ز خــــون دل مــــا داشــــت
درباره این سایت